قاآنی
میرزاحبیب الله متخلص به قاآنی در1223 هجری قمری در شیراز بدنیا آمد.ریاضیات

و حکمت الهی آموخت.مورد توجه حاکم وقت قرار گرفت وقصایدی در مدحشان

می گفت.به مشهدرفت و علوم ادبی ،عربی،هبئت ونجوم وزبان فرانسه را فرا گرفت.

درسال 1251 به تهران رفت و قصیده ای در مدح محمد شاه قاجار سرود و لقب مجتهد

الشعراء گرفت . در مدت طول عمرش سفرهائی به اصفهان ، کرمان، خراسان،و تهران

داشت. پیکر او در شهر ری به خاک سپرده شد . او مشهور ترین شاعر دوره بازگشت

ادبی است. درسرودن قصیده مسمط وغزل تبحر داشت. در قصایدش لفظ بر معنا چیره
میشود و مسمط هایش دارای مضامین دلنشینی است. او معتقد بود که سعدی غزل

را به کمال رسانده و دیگر بعد از او کسی نباید غزل بگوید.
نامدی دوش ودلم تنگ شد از تنهائی
چه شود کز دلم امروز گره بگشائی
ور تو آئی نشود چاره ی تنهائی من
که من از خویش ر وم چون تو زدر باز آئی
آثارش دیوان ،قصاید قاآنی ،گلستان قاآنی ،پریشان نامه ،ورساله ای در علم شانه بینی

و رساله ای در هندسه جدید .